Η Ψυχοθεραπεία & η Συμβουλευτική σε Παιδιά και Εφήβους

Όλοι οι γονείς έχουν παρατηρήσει, ότι σπάνια το παιδί τους θα τους ζητήσει να επισκεφτούν κάποιον γιατρό όταν δεν θα αισθάνεται καλά, πολύ δε περισσότερο ψυχίατρο ή ψυχολόγο. Αν αυτό κάποια στιγμή συμβεί τότε το πρόβλημα μπορεί πλέον να δυσκολεύει πολύ το παιδί.

Η ματιά του γονιού είναι εκείνη που θα εντοπίσει τις ανησυχίες και τα προβλήματα του παιδιού ή του εφήβου. Υποχρέωσή του είναι να ενσκήψει στα όποια συναισθηματικά ή υπαρξιακά προβλήματα του παιδιού του, να το συμβουλέψει και κυρίως να μοιραστεί μαζί του την όποια πίεση, με σκοπό την πνευματική και ψυχική αποφόρτισή του. Κι αν ακόμα το πλήθος των προβλημάτων  είναι τόσο μεγάλο που σε συνδυασμό με την ανικανότητα των γονιών φαντάζουν ως εμπόδια αξεπέραστα τότε η πολιτεία με τα όργανα και τις υπηρεσίες της οφείλει να προστρέξει σε βοήθεια. Αυτό βέβαια το κοινωνικό πλαίσιο δράσης σε μία χώρα με υψηλούς δείκτες ευαισθητοποίησης και όχι σε καταστάσεις έκρυθμες και πανικού που βιώνουμε στις μέρες μας. Χωρίς να με διακρίνει η μηδενιστική αντίληψη παρατηρώ ότι ακόμα και σήμερα υφίσταται ένας κοινωνικός αυτοματισμός που, κυρίως στη βάση της εθελοντικής συνεισφοράς, μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά.  Η διαδικασία της συμβουλευτικής / ψυχοθεραπευτικής παρέμβασης σε ένα εξατομικευμένο πάντα επίπεδο δρα στις περισσότερες των περιπτώσεων θεραπευτικά και συνάμα αποτελεσματικά. Είναι καιρός και η ελληνική κοινωνία να ωριμάσει και να αποδεχτεί τους ανθρώπους εκείνους που έχουν την επιστημονική γνώση και εμπειρία στη διαδικασία της ψυχοθεραπευτικής παρέμβασης σε τακτά χρονικά διαστήματα. Η αναζήτηση των αιτιών, που γεννούν τους έντονους προβληματισμούς, τις αγχωτικές συμπεριφορές, τις φοβίες έως πολλές φορές και υστερίες, τις αιφνίδιες και ανεξήγητες παθολογικές δυσλειτουργίες, καθίσταται επιβεβλημένη όσο ποτέ άλλοτε.

 

Απαραίτητες προϋποθέσεις για την έναρξη ψυχοθεραπείας σε παιδιά και εφήβους είναι οι ακόλουθες:

α) Η συναίνεση του παιδιού ή του/ης έφηβου/ης και της οικογένειάς του/ης. Πρέπει στο πρωταρχικό αυτό στάδιο ο θεραπευόμενος αλλά και τα μέλη της οικογένειάς του  να έχουν συνειδητοποιήσει την αναγκαιότητα της υποστήριξης από τον κατάλληλο θεραπευτή.

β) Επίσης η συνεργασία του/ης γονέα ή των γονέων προκειμένου να υποστηρίξουν την θεραπεία του παιδιού τους και αν χρειαστεί να ακολουθήσουν μια παράλληλη ψυχοθεραπεία/συμβουλευτική διαδικασία.

γ) Η επαρκής ανάπτυξη του προφορικού λόγου του παιδιού ή του/ης έφηβου/ης έτσι ώστε η επικοινωνία ανάμεσα στα δύο μέρη να πραγματοποιείται ικανοποιητικά.

 

Στόχος μας είναι να ανακουφιστεί το παιδί ή ο/η έφηβος/η από συναισθήματα θλίψης και άγχους, να επεξεργαστεί συγκρουσιακά θέματα που τον απασχολούν και να διευκολυνθεί η ψυχοσυναισθηματική του ανάπτυξη. Να αναζητήσει, να επεξεργαστεί και να κατανοήσει τις περιβαλλοντικές αιτίες και συνθήκες που το περιστοιχίζουν και να πιστέψει στις δικές του δυνατότητες για αντίσταση και καθημερινό αγώνα. Μα αν κάτι έχει ομορφιά στη ζωή είναι αυτός ο προσωπικός αγώνας που καταβάλλει ο καθένας μας κι όσο πιο αποτελεσματικά λύνουμε τις εμφανιζόμενες και πολλές φορές απρόσμενες καταστάσεις τόσο μεγαλύτερη είναι και η ικανοποίηση μας, κι αυτό το στοιχείο της αγωνιστικής διάθεσης πρέπει να διακατέχει κάθε νέο άνθρωπο.