Ο Μπαντιού είναι ο φιλόσοφος που επιχειρεί με τον πιο πρωτότυπο και συνεκτικό τρόπο να επαναθεμελιώνει το καθεστώς της αλήθειας στη σύγχρονη σκέψη, η οποία σημαδεύτηκε από τη νιτσεϊκή αποδόμηση αυτής της κατηγορίας. Συγκεκριμένα, την επανεισάγει ως κεντρική κατηγορία της φιλοσοφίας, κεντροθετεί τη φιλοσοφική πράξη στην επιτελεστικότητά της και διακηρύσσει, σε συνήχηση με τον Λακάν, ότι υπάρχουν αλήθειες.

Τα κείμενα που απαρτίζουν τον παρόντα τόμο συνθέτουν το πρώτο αμιγώς φιλοσοφικό σώμα κειμένων στα ελληνικά και μετέχουν στον αξιωματικό πυρήνα της σκέψης του, προσδεδεμένα σ’ αυτόν με τον εννοιολογικό ιστό της αλήθειας. Ο Μπαντιού ξετυλίγει εδώ το νήμα της αλήθειας από το σημείο προέλευσής της, τη ρηξιγενή τοπική του συμβάντος, ως το όριο της ισχύος της - αυτό που η διαδικασία αλήθειας αδυνατεί να κατονομάσει και που ο Μπαντιού, προς τιμήν του Μπέκετ, αποκαλεί ακατονόμαστο. Από το συμβάν στο ακατονόμαστο, το ίχνος της αλήθειας εντοπίζεται συστηματικά από τον Μπαντιού με βάση τη θεμελιώδη έννοια της υφαίρεσης (soustraction).