Στο προηγούμενο άρθρο μου είχα ασχοληθεί με τον γονιό όταν εκείνος μένει μόνος στη ζωή, για διάφορους λόγους, και το πώς αντιμετωπίζει το πλήθος των προβλημάτων που συνδέονται κυρίως με το παιδί ή τα παιδιά που έχει υπό την προστασία του. Σήμερα θα αναφερθώ στα παιδιά της μονογονεϊκής οικογένειας που πάρα πολλές φορές παρουσιάζουν αρνητική στάση στις καθημερινές κοινωνικές συναναστροφές τους ή κακές μαθησιακές επιδόσεις σε πιο ακραίες περιπτώσεις ακόμη και αντικοινωνικές έως περιθωριακές συμπεριφορές.

Επιστημονικά υπάρχουν απόψεις επί αυτού του θέματος που υποστηρίζουν ότι τα παιδιά των μονογονεϊκών οικογενειών δεν διαφοροποιούνται σε κανένα βαθμό από τα παιδιά των οικογενειών που διατηρούν και τα δύο γονεϊκά πρόσωπα. Γι' αυτούς τους επιστήμονες, οι λόγοι που επηρεάζουν τη συμπεριφορά των παιδιών είναι τις περισσότερες φορές κοινωνικοί, οικονομικοί και ψυχολογικοί.

Διεθνή στατιστικά στοιχεία καταγράφουν ότι τα παιδιά που ζουν σε μονογονεϊκές οικογένειες έχουν πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να διαβιούν κάτω από το όριο της φτώχειας, από εκείνα των οικογενειών με δύο γονείς. Στην Ελλάδα, το ποσοστό των παιδιών που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας είναι διπλάσιο στις μονογονεϊκές οικογένειες, αντίθετα στη Σουηδία είναι πάρα πολύ μικρό ενώ τα σκήπτρα με ποσοστό 55,5% διατηρούν οι ΗΠΑ. Τα στοιχεία συνηγορούν προς εκείνη την επιστημονική κοινότητα που υποστηρίζει ότι τα παιδιά των μονογονεϊκών οικογενειών είναι ευκολότερο να υποπέσουν σε αποκλίνουσες συμπεριφορές με ξεχωριστό κοινωνικό αντίκτυπο. Η έλλειψη φροντίδας, προσοχής, εμπιστοσύνης, ασφάλειας, καθοδήγησης, οδηγούν ευκολότερα στην εσωστρεφή και δύσκολη συμπεριφορά τα παιδιά.

Καθοριστικοί παράγοντες για την υγιή εξέλιξη του παιδιού είναι: 1. η σταθερή οικονομική κατάσταση της οικογένειας, 2. η καλή συναισθηματική κατάσταση του γονιού και η ισορροπημένη σε όλα τα θέματα συμπεριφορά του, 3. οι βίαιες και συγκρουσιακές εικόνες των διαζευγμένων γονιών, 4. η ωριμότητα και η σωστή παιδαγωγική αντίληψη του γονιού ή των εν διαστάσει γονιών, 5. η δυνατότητα επικοινωνίας των μελών της οικογένειας, 6. η αίσθηση της δημοκρατικής αντίληψης στη λειτουργία και την καθηκοντολογία των μελών της οικογένειας, 7. ο βαθμός της υπευθυνότητας και της ευαισθησίας στην ανάπτυξη της προσωπικότητας του παιδιού, 8. η στήριξη των μελών της ταραγμένης οικογένειας από το συγγενικό ή φιλικό περιβάλλον, 9. η εκδήλωση της αγάπης και της τρυφερότητας προς το παιδί, 10. ο έλεγχος της οικογενειακής ατμόσφαιρας και η πεποίθηση της αγωνιστικής διάθεσης στην επίλυση των προβλημάτων.

Σε οποιαδήποτε περίπτωση το αποτέλεσμα που μας ενδιαφέρει είναι η αρνητική στάση των παιδιών. Η ευθύνη των γονιών στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους είναι μεγάλη, αναμφισβήτητα η ευθύνη αυτή μεγιστοποιείται όταν η σύνθεση της οικογένειας μεταβάλλεται. Δεν είναι και λίγες οι φορές που όταν αυτό συμβαίνει οι δεσμοί των μελών της οικογένειας ατσαλώνονται και γίνονται αδιάσπαστοι σε τέτοιο βαθμό που η αλληλεγγύη των προσώπων ξεπερνά τα φυσιολογικά πλαίσια. Η μυθιστοριογραφική γραφή, που αντλεί τη θεματολογία της από την ανθρώπινη κοινωνία, έχει να παρουσιάσει εξαιρετικές ιδιάζουσες μορφές οικογενειακής ζωής που οι πρωταγωνιστές διδάσκουν ηθικοπλαστικά τον κόσμο μας. Ας προτρέξουμε λοιπόν στη ζωή μας να διατηρήσουμε με το παιδί μας εκείνον τον κώδικα επικοινωνίας που θα εξασφαλίζει τη σταθερότητα και την εμπιστοσύνη σε βάθος χρόνου.